Contact met ontwikkelingsgelijken

Contact met ontwikkelingsgelijken: dat dit belangrijk is voor hoogbegaafde kinderen is alom bekend. Door contact met ontwikkelingsgelijken kan je kind aansluiting vinden op het gebied van humor, gevoeligheid en complexiteit en creativiteit in het denken. Dit heeft vervolgens een positief effect op mindset, zelfbeeld, zelfvertrouwen en geluksbeleving.

Ik ben zelf hoogbegaafd, en heb als jong meisje persoonlijk ervaren hoe enorm belangrijk het is om een groep mensen om je heen te hebben die hetzelfde denken als jij. Die ook vanaf jonge leeftijd met grote vragen zaten die de mensen op school niet snapten. Vragen als 'waar ga je heen als je dood bent?' en 'wat is eeuwig?' die je niet kon stellen aan de kinderen waarmee je in de pauze op het schoolplein stond. 

Het onbegrip van leeftijdsgenoten komt naar voren in dit gedicht, wat ik schreef toen ik twaalf jaar was:

Waarom?
Onzichtbaar tenzij je me nodig hebt
Waarom?
Vanzelfsprekend buitengesloten
Waarom?
Neem je me niet zoals ik ben
Waarom?
Zie je niet hoeveel pijn het doet
Waarom?
Wil ik toch nog geaccepteerd worden door jou?

Die acceptatie, daar was ik al jaren zo naar op zoek. Het gevoel dat ik niet maar altijd 'anders' was. Dat er ergens een groep was die me wél begreep, die net zo 'anders' waren als ik. Mensen die net zo snel en complex dachten als ik, die de grapjes die ik maakte begrepen en me niet aankeken alsof ik raar en stom was. Mensen bij wie ik kon ontdekken wie ik was. Want op school kon ik mezelf niet zijn. Niet in de klas, waar de stof te makkelijk was en ik me zat te vervelen, waar ik niet met de onderwerpen bezig kon die ik echt interessant vond. Niet op het schoolplein, waar kinderen voetbalden of tikkertje deden en waar ik niet mee mocht doen omdat ik niet goed snapte waarom de regels elke keer konden veranderen; dat was toch niet eerlijk? Ook thuis, waar ik maar niet vertelde hoe moeilijk het was, omdat mijn moeder dan zo verdrietig werd. 

Gelukkig waren daar de herfstvakantie kampen voor hoogbegaafde kinderen. De ijsschotsen in de zee, waar er net genoeg van waren om niet in het water te belanden. Een week lang samenzijn met mensen die het snapten, die ook anders waren. Een thema, zoals sport&spel of prehistorie, maar wat ik me vooral herinner van die tijd was het zorgeloze. Het je niet constant afvragen of je wel goed genoeg bent, of je je niet aan moet passen. 

Later werden het weekenden, eens in de paar maanden. En ook binnen die groep groeiden mensen uit elkaar. Waren er ruzies. Lastige momenten. Het hoort bij opgroeien. Maar altijd was er die veilige basis. Het weten dat je er mag zijn zoals je bent, ook al ligt de ene persoon je beter dan de andere. Het kunnen ontdekken van wie je bent en wat je gelukkig maakt. 

Inmiddels ben ik 35 en heb ik een fijne groep vrienden om me heen. Soms denk ik wel eens terug aan die tijd op de middelbare school, toen ik het gevoel had dat ik nooit vrienden zou hebben. Dat niemand me ooit zou begrijpen of me aardig zou vinden. Ik vond mezelf namelijk niet aardig, want het ging op alle basisscholen mis, dan moest het toch wel aan mij liggen? Wat deed ik dan fout? Nu weet ik gelukkig beter. Er is niks mis met mij. Ik ben alleen anders. En gelukkig zijn er heel veel mensen anders. Je moet ze alleen weten te vinden.

Claudia de Breij zegt het prachtig in het liedje “later wordt het beter”:

Nu ik groot ben zou ik zeggen
Tot dat ene kind
Dat maar liever veilig binnen zit
Wees niet bang daar buiten zijn er meer als jij
Het wordt later zoveel beter dan dit
Later wordt het beter
Beter wordt het later
Later als we dit hebben gehad
Jij denkt dat dit het is
Je wereld is zo klein
Jij kan nog niet weten
Dat er buiten anderen zijn
Die jouw grappen snappen
Die ook anders zijn
Hetzelfde anders
Anders anders
Anders net als jij

Auteur: Arwen Kuipers